Cześć, jestem
Ceramika

Moja historia

To ja – mama „ceramicznych” szczeniaków. Szukam swojej własnej kanapy, na której będę mogła się wreszcie wylegiwać bez trosk.

Kiedy miałam tu trafić, nikt nie wiedział, jaka naprawdę jestem. Czy jestem dzika? Czy w ogóle znam człowieka? No cóż, muszę przyznać, że zrobiłam wszystkim niezłą niespodziankę.

Podobno mam w sobie coś, co sprawia, że trudno się we mnie nie zakochać. Mówią, że jestem delikatna, pełna gracji i że rozbrajam wszystkich moim charakterem. A ja po prostu kocham ludzi! Gdy tylko kogoś widzę, od razu kładę się na grzbiecie i wystawiam brzuszek do głaskania – bo kto by nie lubił pieszczot?

Uwielbiam spacerki, ale przytulanie jest dla mnie na pierwszym miejscu. Potrzebuję chwili, żeby komuś zaufać, ale kiedy już to zrobię, mój ogonek nie przestaje merdać.

Jestem drobniutka – ważę tylko 10 kg, a moje życie oceniają na jakieś 3 lata. Wkrótce czeka mnie kastracja, a potem? Potem marzę już tylko o tym, żeby znaleźć dom, w którym ktoś mnie pokocha tak, jak ja kocham ludzi.